Het past niet bij iedereen

Nadat Katja al een tijdje speelt met het idee om pleegouder te worden gaat ze het gesprek aan met haar man Pascal. Tot haar verrassing stelt hij meteen voor om eens naar een informatiebijeenkomst van XONAR te gaan. Daarna was het besloten, zij zouden pleegouders worden.

Katja en Pascal hebben twee kinderen, beiden inmiddels uit huis. Daarnaast hebben ze sinds twee jaar een kleinkind waar ze dol op zijn. Hier genieten ze erg van, maar het begon enkele jaren geleden een beetje te kriebelen bij Katja. Altijd hadden zij en Pascal al kinderen opgevangen en onder hun hoede genomen, zij het in een andere vorm dan via pleegzorg. Dit zorgde ervoor dat ze nieuwsgierig werden naar pleegzorg en begin 2019 startten met de STIP training (selectie en training in pleegzorg).

‘Dat drukte ons wel even met de neus op de feiten. We hadden hiervoor misschien een iets te rooskleurig beeld van pleegzorg, dat wordt wel anders na de training. Maar dat is juist goed, zo weet je ook wat je kunt verwachten’, vertelt Katja.

Toch schrok hun dit niet af, het motiveerde Katja en Pascal juist des te meer om de training af te ronden en voor een pleegkindje klaar te kunnen staan. Ze doen dit, ondanks dat hun eigen kinderen al uit huis zijn, echt als gezin. Hun eigen kinderen helpen en steunen waar ze kunnen. Katja en Pascal kiezen na afronding van de STIP voor de vorm crisispleegzorg, om zo veel mogelijk kindjes te kunnen helpen.

‘Crisispleegzorg is hulp bieden op dat moment dat het kind het enorm hard nodig heeft. Dat kan soms heel snel gaan. Dat bleek ook wel. In juni 2019 rondden we onze training af en nog geen 4 uur later werden we gebeld. Of we een kindje konden opvangen’, aldus Katja.

Het meisje dat ze opvangen blijft uiteindelijk anderhalf jaar. Dit is niet gebruikelijk bij een crisisplaatsing, maar Katja en Pascal besluiten over te gaan tot een langdurige plaatsing door de goede klik. Daarna vangen ze een tijdje twee kinderen, een broer en de zus, op. Dit vinden ze heel belangrijk:

‘We zijn uiteindelijk toch overgestapt naar langdurige plaatsingen omdat we het zo belangrijk vinden broertjes en zusjes bij elkaar te kunnen houden. Bij een crisisplaatsing kan dat vaak niet, doordat de problematiek daarbij soms heel groot is. Nadat we afscheid namen van ons eerste pleegkind en daarna van de broer en zus, hebben we besloten verder te gaan met langdurige pleegzorg’.

Nu bieden Katja en Pascal een warm thuis aan een broer en zusje van 6 en 8 jaar oud. Ze wonen inmiddels drie jaar bij hen en blijven hoogstwaarschijnlijk voor onbepaalde tijd. Dat wil niet zeggen dat er geen contact meer is met de ouders of grootouders.

‘Ik vind het echt enorm belangrijk dat er contact onderhouden wordt met de ouders en opa’s en oma’s. Dit blijft toch ook hun familie. Natuurlijk kan het lastig zijn, maar daarvoor heb je de voogd en XONAR om je te ondersteunen’, vertelt Katja.

Het gaat heel goed met de broer en zus die momenteel bij Katja en Pascal wonen. Ook zij hebben een rugzakje, zoals ieder pleegkind heeft volgens Katja. Maar ze gaan vooruit en ze groeien en bloeien. Katja en Pascal zijn enorm blij en trots op iedere stap die ze zetten. En wat ze mee willen geven aan personen die erover denken om pleegouder te worden?

‘Ga gewoon een keer naar een bijeenkomst. Een bijeenkomst bezoeken betekent niet meteen dat je pleegouder moet worden. Ga gewoon kijken of het iets voor je is. En is het dat niet, dan misschien wel over een paar jaar of misschien helemaal niet. Ben daarin niet te streng voor jezelf. Het moet goed zijn voor het pleegkind of de pleegkinderen, maar ook voor jezelf en jullie gezin. Pleegzorg past niet bij iedereen, maar voor diegene waarbij het wel lukt is het een verrijking van het leven. Daar kunnen wij zeker over meepraten!’